منم و گریه تا صبح

این منم عاشق ترینم

                               ای عزیز نازنینم

تو چرا من رو ندیدی

                              گریه هام رو نشنیدی

باتو  من چه شعرها گفتم

                              بی تو من مردم و مردم

با تو من خود ستارم

                             نه که یک شمع یه پروانم                                 

تو بیا تو شمع من باش

                              تا که گرد تو بچرخم

تا که توی شعله تو

با که باید آمیخت؟

با که باید پیوست؟

دل که تنگ است کجا باید رفت؟

به در و دشت و دمن

یا به باغ و گل و گلزار و چمن

یا به یک خلوت و تنهایی امن

دل که تنگ است کجا باید رفت؟

دل که تنگ است کجا باید رفت؟

پیر فرزانه ی من بانگ برآورد که این حرف نکوست:

دل که تنگ است برو خانه ی دوست!

شانه اش جایگه گریه ی تو

سخنش راه گشا

بوسه اش مرهم زخم دل توست

عشق او چاره ی دل تنگی توست

دل که تنگ است برو خانه ی دوست

خانه اش خانه ی توست